کد مطلب:195700 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:240
انقلاب فرهنگی و سیاسی در سیره امام صادق
امام صادق (ع) هشتمین ستاره فروزان آسمان عصمت، و ششمین اختر تابان سپهر امامت و ولایت در هفدهم ربیع الاول سال 83 ه.ق در مدینه چشم به جهان گشود، و در 25 شوال سال 148 در 65 سالگی به دستور منصور دوانیقی (دومین طاغوت عباسی) مسموم شده و به شهادت رسید. در زندگی سراسر افتخار او، دو موضوع همچون دو جریان همیشگی با پرتلاش ترین شكل در راس موضوعات دیگر دیده می شد، كه هر دو در یك صراط قرار داشته و تكمیل كننده همدیگر بودند كه عبارت اند از: طاغوت زدایی و نشان دادن چهره اسلام ناب; اسلام محمد (ص) و علی (ع).
آن حضرت در وضعیتی قرار گرفت، كه اسلام چهره حقیقی خود را از دست داده بود، واز قرآن و اسلام جز نامی باقی نمانده بود، چرا كه مدتی با امویان و سپس با عباسیان درگیر بود كه بر كشور پهناور اسلامی حكومت می كردند، و همه چیز را با میل و هوس های نفسانی خود رتق و فتق می نمودند، و اسلام را به دنبال اهداف شوم خود می كشیدند و آن را پلی برای اجرای مقاصد طاغوتی خود قرار داده بودند.
امام صادق (ع) در طول 34 سال امامت خود (114 - 148 ه.ق) با پنج حكمران اموی;
یعنی هشام بن عبدالملك، ولید بن یزید، یزید بن ولید، ابراهیم بن ولید، مروان بن محمد، درگیر بود، پس از انقراض آنها با دو خلیفه عباسی یعنی عبدالله بن محمد، معروف به سفاح و منصور دوانیقی رو به رو گردید. آن حضرت برای نجات اسلام و مسلمین چاره ای نمی دید، جز این كه مانند پدرش امام باقر (ع) دو موضوع را مساله اصلی زندگی خود قرار دهد; یعنی همان دو موضوعی كه از كلمه طیبه «لا اله الا الله » نشات می گرفت، و تحقق عینی چنین كلمه ای كه اساس اسلام محمد (ص) و علی (ع) را تشكیل می داد، نیاز به انقلاب سیاسی و نفی طاغوت ها، و انقلاب فرهنگی و آموزش برای رشد و آگاهی بخشی جامعه داشت، تا با این «نفی » و «اثبات » بتواند اسلام را از زیر حجاب های جهل و غرور خودكامگان رهایی بخشد، و چهره ناب آن را به عموم نشان دهد. روشن است كه چنین كار بزرگی، بسیار دشوار و طاقت فرسا بود، در عین حال امام صادق (ع) كه خود را وقف اسلام و قرآن نموده بود، با همتی بلند و اراده ای محكم، به این كار بسیار عمیق و بزرگ دست زد، و تا آخر عمر هم چنان با قاطعیت ادامه داد و سرانجام در این راه شهد شهادت نوشید.
بنابراین، آن حضرت همه وجودش را در مسیر این نفی و اثبات فدا نمود، و به پیروان خود آموخت كه اصلی ترین كار آنها باید این دو كار سیاسی و فرهنگی باشد، كه اساس رشد و تكامل همه جانبه در پرتو آن به دست خواهد آمد.
آن حضرت در وضعیتی قرار گرفت، كه اسلام چهره حقیقی خود را از دست داده بود، واز قرآن و اسلام جز نامی باقی نمانده بود، چرا كه مدتی با امویان و سپس با عباسیان درگیر بود كه بر كشور پهناور اسلامی حكومت می كردند، و همه چیز را با میل و هوس های نفسانی خود رتق و فتق می نمودند، و اسلام را به دنبال اهداف شوم خود می كشیدند و آن را پلی برای اجرای مقاصد طاغوتی خود قرار داده بودند.
امام صادق (ع) در طول 34 سال امامت خود (114 - 148 ه.ق) با پنج حكمران اموی;
یعنی هشام بن عبدالملك، ولید بن یزید، یزید بن ولید، ابراهیم بن ولید، مروان بن محمد، درگیر بود، پس از انقراض آنها با دو خلیفه عباسی یعنی عبدالله بن محمد، معروف به سفاح و منصور دوانیقی رو به رو گردید. آن حضرت برای نجات اسلام و مسلمین چاره ای نمی دید، جز این كه مانند پدرش امام باقر (ع) دو موضوع را مساله اصلی زندگی خود قرار دهد; یعنی همان دو موضوعی كه از كلمه طیبه «لا اله الا الله » نشات می گرفت، و تحقق عینی چنین كلمه ای كه اساس اسلام محمد (ص) و علی (ع) را تشكیل می داد، نیاز به انقلاب سیاسی و نفی طاغوت ها، و انقلاب فرهنگی و آموزش برای رشد و آگاهی بخشی جامعه داشت، تا با این «نفی » و «اثبات » بتواند اسلام را از زیر حجاب های جهل و غرور خودكامگان رهایی بخشد، و چهره ناب آن را به عموم نشان دهد. روشن است كه چنین كار بزرگی، بسیار دشوار و طاقت فرسا بود، در عین حال امام صادق (ع) كه خود را وقف اسلام و قرآن نموده بود، با همتی بلند و اراده ای محكم، به این كار بسیار عمیق و بزرگ دست زد، و تا آخر عمر هم چنان با قاطعیت ادامه داد و سرانجام در این راه شهد شهادت نوشید.
بنابراین، آن حضرت همه وجودش را در مسیر این نفی و اثبات فدا نمود، و به پیروان خود آموخت كه اصلی ترین كار آنها باید این دو كار سیاسی و فرهنگی باشد، كه اساس رشد و تكامل همه جانبه در پرتو آن به دست خواهد آمد.